دلنوشته ای از خانم سبزیان برای حضرت علی ابن امام محمد باقر علیه السلام در روزهای کرونایی

عامرنیوز : خانم سبزیان –
سلام آقای من
سلام سلطان قلبم
سلام مرا با بغض فروخورده در گلویم و  چشمان مواج از دریاچه اشک دلتنگی حرمت پاسخ گو باش .
آقا جان : اگر دوباره توفیق حضور در بارگاهت را پیدا کنم با خود عهد می بندم که هیچ شکوه و شکایتی برایت نیاورم چون حرمت آرزوگاه هزاران دل مشتاق است ،
آقای غریبم : حَرمت تنها جایی بود که می‌توانستم حرف‌های دلم را بلند بلند بگویم و هیچ خجالت نکشم و گریه کنم، چشم‌هایم را ببندم و دل شکسته ام را برایت به ارمغان بیاورم و مرواریدهای اشک از چشمانم فرو غلتد آن وقت سجاده ام پر از عطر دعا میشد گوشه ای امن از حرمت به دور از هیاهوی دنیا دستم را بلند میکردم؛ در بوی خوش گلاب حرمت غرق میشدم و آرامش مهمان دل خسته ام میشد.
مولای من: نمی دانی که چه لذتی دارد وقتی که شبکه های حرمت را با پارچه ای آغشته به گلاب تمیز میکردم و زیر لب هم دعای فرج را با خودم زمزمه میکردم، چنین آرامشی را هیچ کجای دنیا پیدا نمیکنم.
آقاجانم دلم را به شبکه های حرمت قفل زدم به علامت ارادت و دلبستگی، این ارادت خالصانه ریشه در کودکی ام دارد، عشق به شما میراثی از اجدادم می باشد، از همان کودکی دلسپرده که نه، سر سپرده ات بودم.
مولای من دلم برا حرمت پر میزنه ۴۰ روز * است که نیامدم دلتنگم آقا جان.

آقاجان :
ما فقیران درت را ز عطا کن نظری
تو که خود منبع عشق و ادب و راهبری
صاحب عز و جلالی و کرم ، جود و سخا
هر چه گویم بود از منزلتت مختصری
اردهال از تو گرفته است جلال و جبروت
گر نبودی تو ، نبود هیچ از اینجا اثری
آشنای تو بُوَد هر که در این شهر بود
خرم آنکس که زند در حرمت بال و پری

*در زمان نوشتن ۴۰ روز فراق بوده است.